Logor za političko prevaspitanje 1949.-1956.

Goli otok bio je najveći od svih logora i zatvora za ibeovce. Za šest godina, kroz taj logor prošlo je oko 13.000 osoba, od kojih je 287 umrlo, i to na različite načine. U periodu od 1949. do 1956. godine postojalo je nekoliko manjih logora na Golom otoku, tri za muškarce i jedan za žene. Jugoslo­venska tajna policija (UDBA) rukovodila je logorom prisiljava­jući logoraše da maltretiraju jedni druge. Čitav sistem Golog otoka temeljio se na ideji da logoraš mora prokazivati druge Staljinove pristalice na kopnu, a fizički i verbalno napadati one logoraše koji još podržavaju Sovjetski Savez. Na Golom otoku je postojao čitav proizvodni pogon gdje su logoraši radili u teškim uslovima – u kamenolomima i pilanama, na izradi namještaja, vađenju pijeska, popravkama manjih brodova, proizvodnji pločica itd. Veći dio dana naporno su radili u nekom od ovih proizvodnih pogona i tako tajnoj policiji obezbjeđivali zaradu. Logor je zatvoren krajem 1956. godine, po završetku sukoba sa Sovjetskim Savezom.

Kada je riječ o konkretnim logorima (tzv. gradilištima) na Golom otoku, treba naglasiti da je u relativno kratkom periodu od 1949. do 1956. ondašnja vlast za potrebe tzv. političkog prevaspitavanja kažnjenika (ibeovaca) izolovano ostrvo pretvorila u tajni logor. U svega nekoliko godina na ostrvu su u najvećoj tajnosti podignute i uređene različite građevine za prihvat kažnjenika, a vrlo brzo organizovan je i industrijski pogon sa višestrukim funkcijama.

Organizujući pomno odabrana mjesta za izolaciju kažnje­nika opasana bodljikavom žicom ili visokim zidom, naselje za njihov grupni smeštaj, pojedinačne ćelije (samice), upravne zgrade za isljednike i službu osiguranja, bunkere i stražar­nice za čuvare, kao i površine za prisilni rad (kamenolomi, površine za pošumljavanje ili poljoprivredu), oblikovani su prostori prilagođeni posebnom ostrvskom krajoliku, ali i strogo namijenjeni centralnoj funkciji logora. Svi ti prostori i građevine omogućavali su organizovanje izolovanog života, uspostavljanje logorske discipline i sprovođenje pirami­dalnog sistema upravljanja i nadzora. Tako su, na najvišem mogućem stepenu, osiguravali osnovnu političku funkciju logora: političko prevaspitavanje kažnjenika.

Na Golom otoku postojala su četiri logora. Prvi “Stara žica” u trajanju od 1949. do 1950; drugi logor “Velika žica” od 1950. do 1954. i treći golootočki logor (R-5 ili ženski logor) koji je postojao od 1951. do 1952. godine. Svi su bili smje­šteni iznad prirodnih uvala Tatinja, Vela draga i Vela senjska usred ogoljelog kamenog krajolika, i to na osobitom mjestu kamenih udolina koje su oblikovale kraške bujice i tako stvo­rile prirodno mjesto za logore.

Za razliku od ostalih golootočkih logora, četvrti logor “Petrova rupa”, koji je postojao od 1950. do 1954. godine, nalazio se u unutrašnjosti ostrva. Međutim, taj potpuno izolovani logor namijenjen „nepopravljivim ibeovcima“ bio je skriven, kako bi se ova grupa posebnih ibeovaca potpuno izolovala od drugih kažnjenika. Tako je nastao logor u napu­štenoj rudarskoj jami koja je izbušena u razdoblju između dva svjetska rata, dok je tražena boksitna ruda.

Treba naglasiti da je Goli otok bio najveći logor za internaciju stvarnih i navodnih Staljinovih pristalica, na kojem je inter­nirano najviše osoba. Međutim, on nije bio jedini. Postojala su još dva logora na ostrvu Grguru, jedan za žene i jedan za oficire Jugoslovenske narodne armije. Osim toga, ibeovci su internirani u zatvore u Bileći, Požarevcu, Staroj Gradišci, zatvor na ostrvu Ugljanu, te u logor Ramski rit blizu granice sa Rumunijom. No, logor na Golom otoku jedini je funkci­onisao kao mjesto internacije ibeovaca tokom cjelokupnog trajanja sukoba od 1949. do 1956. godine. Pod optužbom za podršku Staljinu, tokom tog perioda u različitim logorima i zatvorima ukupno je bilo zatvoreno 15.737 osoba.